Ξεκίνησαν όλα από τον φόβο μήπως και δεν προλάβω. Και από την ατελείωτη απόλαυση. Και από την αίσθηση που έχει ως αντικείμενο μέσα στα χέρια μου. Όταν πρωτοανακάλυψα τα βιβλιοπωλεία τον καιρό που ήμουν φαντάρος, κατάλαβα ότι βρήκα ένα χώρο εντελώς οικείο και ασφαλή. Σαν ένα κεντρικό σταθμό τρένων, όπου οι προορισμοί είναι αμέτρητοι και η πιθανότητα να χαθείς και να φτάσεις σε εντελώς λάθος και άγνωστο μέρος είναι μεγάλη. Η μυρωδιά τους επιδρούσε και επιδρά σαγηνευτικά πάνω μου σαν το χέρι (το γνώριμο χέρι) που μου δίνει ένα χάδι παρηγοριάς. Πόσες κα πόσες ώρες δεν χάθηκα μέσα σε περίεργους (ή και κοινότυπους) κόσμους, ακολουθώντας πλοκές ή μονοπάτια θεωρητικής σκέψης; Και κάθε φορά η απόλαυση, ακόμα και από τα κακογραμμένα (κατά την γνώμη μου), διότι αυτά δείχνουν ακόμα περισσότερο την λάμψη των καλογραμμένων. Ο φόβος ότι δεν θα προλάβω να διαβάσω (και να απολαύσω) όλα όσα νομίζω ότι αξίζουν και υπάρχουν ήδη (για να μην προσθέσω και αυτά που δεν υπάρχουν ακόμα και θα αξίζουν) είναι συνεχής και έχω μάθει να ζώ μαζί του. Σαν να εξοικειώνεσαι με ένα δαίμονα που κυριαρχεί στη ψυχή σου και στο τέλος καταλήγετε να πίνετε μπύρες σ’ ένα  παγκάκι ερημικού πάρκου λέγοντας αστεία γι’ αυτά που ζήσατε. Αλλά, η γλυκιά αγωνιά του επόμενου βήματος ως επόμενη ανάγνωση για να προσθέσει ακόμα ένα κομμάτι σ’ αυτό το νοητικό χάρτη, φαντάζει τόσο ακατανίκητη, που νιώθω συμπτώματα στέρησης. Φέρω εθιστικές τάσεις, το ξέρω . Ο εθισμός δεν αναγνωρίζει την υπερβολή και η δημιουργία επέρχεται μόνο μετά την νοητική (που μετουσιώνεται κάποτε και σε σωματική) υπερβολή. Η χαρτογράφηση αφορά σε μια άγνωστη τάση των ανθρώπων ότι χρειάζονται την ανακάλυψη. Τα περισσότερα βιβλία δεν λένε αλήθειες (ή νέες ιδέες). Απλώς βρίσκουν νέους τρόπους (ποιητικούς με την ευρύτερη έννοια) να τις πουν. Κοιτάζω τα ράφια με τα βιβλία και βλέπω όλους τους χαρακτήρες και τα είδη γραφής να ξεπηδάνε και να αρχίζουν ένα ξέφρενο χορό, λες και τελείωσε ένας μεγάλος πόλεμος ή βρέθηκε το χάπι της αθανασίας (χωρίς κανένας να σκέφτεται τι θα γίνει μετά). Βλέπω ράχες βιβλίων και θυμάμαι πώς ήμουν τότε που τα διάβαζα. . Ο Nabokov υποστηρίζει ότι η φαντασία βασίζεται στη μνήμη και αυτό ίσως να διαβαστεί όχι ως το φίδι που τρώει την ουρά του, αλλά το φίδι που ξερνά την ουρά του και ο κύκλος μεγαλώνει. Ο χάρτης των μονοπατιών μεγαλώνει, οι ιδέες και ο τρόπος παρουσίασης τους πληθαίνει και οι ράχες των βιβλίων γίνονται πινακίδες οδών στο επίπεδο ταξίδι της φαντασίας. Για καιρό είχα αποφασίσει ότι κομμένη η λογοτεχνία και θα διάβαζα μόνο επιστημονικά έργα. Αργότερα κατάλαβα ότι αφαίρεσα από την αντίληψη που έχω για τον κόσμο το χρώμα και το ευμετάβλητο και το αντικατέστησα με τεχνικά σχέδια σε γκρίζες αποχρώσεις. Τώρα πια είμαι αδιάκριτος.

Απορροφημένος στην ανάγνωση της ετικέτας του προϊόντος στην ήσυχη υπεραγορά δεν πρόσεξα το πρόσωπο του μικρού παιδιού που προσπαθούσε επίμονα να με κοιτάζει για να μου χαμογελάσει.

Χ.Λ.